Ελένη Κοβάνη: Λιγομίλητη, αλλά ηχηρή και ρηξικέλευθη

Με αφορμή την τέλεση του 40ήμερου μνημοσύνου της   Ελένης Κοβάνη, την Κυριακή 15 Σπτεμβρίου 2013 στον Ιερό Ναό του Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου, στα Χώστια, δημοσιεύουμε πιο κάτω δύο αποσπάσματα από ανάλογα αφιερώματα των εφημερίδων «ΑΥΓΗ» και «ΕΠΟΧΗ»  για την αγωνίστρια, αγροτική κοινωνιολόγο και διευθύντρια ερευνών του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών, που έφυγε πρόωρα.

Από την εφημερίδα Αυγή της 9 Αυγούστου 2013

«…….Η Ελένη Κοβάνη γεννήθηκε το 1947 στα Χώστια Βοιωτίας. Σπουδάστρια στα χρόνια της χούντας, συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα. Μετά την αποφοίτησή της από την ΑΣΟΕΕ, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία, στο Πανεπιστήμιο της Ναντέρ και στο Αγρονομικό Μεσογειακό Ινστιτούτο του Μονπελιέ, ενώ ολοκλήρωσε τη διδακτορική της διατριβή στο Πανεπιστήμιο της Ναντέρ το 1978.

Αφιέρωσε το σύνολο της επιστημονικής της δραστηριότητας στο ΕΚΚΕ, στο πλαίσιο του οποίου εργάστηκε αδιαλείπτως από το 1979, ενώ τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα κάλυπταν θέματα πολιτιστικής οικολογίας, πολιτιστικής μεταβίβασης, καθώς και ζητήματα που σχετίζονταν με τους ανοιχτούς δημόσιους χώρους.

Σε αυτό το ζήτημα ήταν αφιερωμένο και το τελευταίο της βιβλίο, Η ανθρωπολογία των ανοικτών δημόσιων χώρων, που δεν πρόλαβε να το δει να εκδίδεται. Ακόμη είχε γράψει τα έργα Λιμνών αποξηράνσεις. Μελέτη αειφορίας και πολιτιστικής ιστορίας (2002), Θίσβη: Η γοητεία του μυστηρίου. Μια πόλη… μια Ιστορία (2000), Αν γερανού φωνήν επακούσης, Νέοι και κοινότητα (1995) και Οι εμπειρικές έρευνες στην αγροτική Ελλάδα (1986).

Παράλληλα, η Ελένη Κοβάνη υπήρξε εκ των ιδρυτικών μελών, αντιπρόεδρος και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Εθνολογίας, μέλος του Δ.Σ. της Associazione Mediterranea di Sociologia Rurale, μέλος της Εταιρείας Βοιωτικών Μελετών κ.ά.

Εκτός των αμιγώς επιστημονικών της δραστηριοτήτων, υπήρξε δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Θίσβης Βοιωτίας από το 2003, αντιπρόεδρος του Πνευματικού Κέντρου του ίδιου δήμου και εκδότρια και διευθύντρια της τριμηνιαίας έκδοσης  Θισβιακή Ηχώ.

«Σεμνός και αθόρυβος άνθρωπος και υπόδειγμα πολυσχιδούς και ανιδιοτελούς επιστήμονα, θα μείνει ζωντανή πάντοτε στη μνήμη μας με τις εξαίρετες αγωνιστικές και επιστημονικές της ποιότητες», σημειώνεται σε ανακοίνωση της Εταιρείας Μελέτης της Ιστορίας της Αριστερής Νεολαίας.»

Από την εφημερίδα «ΕΠΟΧΗ» της 1 Σεπτεμβρίου 2013

«…….Μικροκαμωμένη, αλλά θεόρατη … Λιγομίλητη, αλλά ηχηρή και ρηξικέλευθη … Με μάτια φωτεινά αλλά και μελαγχολικά φώτιζε αόρατες πτυχές της σκέψης, μας οδηγούσε σε αόρατα μονοπάτια του ανθρώπινου πόνου …».

Τη γνωρίσαμε το 1965 αρχικά στην ΑΣΟΕΕ και στη γειτονιά της, τον Υμηττό. Στους Λαμπράκηδες της σχολής, γραφείο α΄ έτους, της οργάνωσης μετά στο γραφείο σχολής. Ήρθε η δικτατορία εντωμεταξύ, χαθήκαμε. Η Ελένη συνδέθηκε με τα παιδιά της οργάνωσης του Πατριωτικού Μετώπου Υμηττού. Τύπωναν προκηρύξεις, έγραφαν συνθήματα... Έκαναν όμως και κάτι εξωφρενικό για τότε: σχημάτισαν στο λόφο του Υμηττού, με κομμάτια λάστιχου ένα πελώριο «ΟΧΙ» λίγο πριν το δημοψήφισμα της χούντας. Το πότισαν με πετρέλαιο, του έβαλαν φωτιά, το είδε όλη η Αθήνα. Το κυριότερο έγινε πρώτη είδηση τότε στα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Από το 1970 κινήθηκε δραστήρια στο κίνημα των γυναικών συγγενών πολιτικών κρατουμένων. Και τι δεν μας έφερναν στις φυλακές… Τα σπουδαιότερα ήταν από τη δράση της Ελληνοευρωπαϊκής Κίνησης Νέων (ΕΚΙΝ).

Η δικτατορία έπεσε, η Ελένη, στο ΚΚΕ Εσωτερικού πλέον, πήγε για σπουδές στη Γαλλία. Γύρισε και συνέχισε στη νέα της γειτονιά, όπου και παρέμεινε ως το τέλος, τα Εξάρχεια. Με τη διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτερικού τοποθετήθηκε με την ΕΑΡ. Μετά,  σταθερά  στην Ανανεωτική Αριστερά,  συμμετείχε  στον ΣΥΡΙΖΑ Εξαρχείων».